Problem natury psychologicznej

monia01

Kiedyś miałam przyjaciółkę. Przyjaźniłyśmy się przez 6 lat, od dziecka. Świetnie sie dogadywałyśmy, spędzałyśmy ze sobą mnóstwo czasu. Ja się zwierzałam jej, ona mi. Pewnego razu ona wyjawiła komuś moją wielką tajemnicę, nikomu nigdy wcześniej o tym nie mówiłam, nikt o tym nie wiedział, a ona to rozpowiedziała na prawo i lewo. Mniejsza z tym, co to była za tajemnica. Ludzie mieli ze mnie niezły ubaw, czułam się okropnie, najchętniej zapadłabym się pod ziemię. Od tego czasu minęły 3 lata.
Od tej pory boję sie komukolwiek zwierzyć, boję się tego, że ktoś to wygada i będę sie czuc okropnie, tak samo jak wtedy. Niby mam dobre kumpele, one może i traktuja mnie jak przyjaciółkę, ale ja ich nie. One mi się zwierzają, ja im pomagam, doradzam, ale ja się nie potrafię zwierzyć, wszystko tłumię w sobie, z problemami radze sobie zupełnie sama. Niekiedy fajnie się komuś zwierzyć, ten ktoś Ci pomaga i jest wszystko O.K. Nie raz i nie dwa usiłowałam się komuś zwierzyć, jak zaczynałam temat, sama nieświadomie zmieniałam go, jak ten ktos nalegał, abym kontynuowała, to ja sobie coś wymyślałam, żeby nikt sie o tym nie dowiedział.
Tak naprawdę nikt nie wie jaka ja jestem, kim ja jestem, w sumie sama tego nie wiem. Jestem zbyt zamknięta w sobie, może boję się, że ktoś mnie nie zaakceptuję, czy coś, sama nie wiem. W sumie nie mam problemów w nawiązywaniu znajomości, mam mnóstwo dobrych znajomych, ale nie przyjaciół.
Jakoś nie mogę sobie znaleśc prawdziwej przyjaciółki. Staram się z kimś nawiązać bliższy kontakt, ale wtedy włącza się we mnie jakaś wewnętrzna blokada. Może poprostu od tych 3 lat nie znalazłam osoby nadającej się na moją przyjaciółkę, nie czułam tego i dlatego nie mam przyjaciółki. Jakoś traktuję ludzi z dystansem, nie pozwalam się do siebie zbliżyć, nie potrafię się przed nimi otworzyć, chodź oni otwieraja się przede mną, tez chciałabym tak, ale nie potrafię.... Sad (1)

(:Gituch:)

a może odpowiednio zaufaną osobą jest mama? jak nie chcę o czymś mówić przyjaciółkom, to zwierzam się mamie... ona mnie wysłucha i doradzi (chociaż nie zawsze ma racje).. i jest mi lepiej.. albo piszę w pamiętniku wszystko a rozwiązuję problem sama Cool

monia01

na mamie sie kiedyś zawiodłam i to bardzo. Przyszłam do niej z problemem, a ona mnie wyśmiała... Sad (1)

Zresztą nie jesteśmy w jakiś szczególnych więziach ze sobą, a każdego problemu sama nie rozwiążę... Sad (1)

Nerissa

Nie wiem czy w ogóle powinnaś myśleć kategoriami "przyjaciółka" i "dobra koleżanka". Wydaje mi się, że po prostu nie chcesz się zwierzać, bo źle Ci się to kojarzy.
Spokojnie nie wszyscy gryzą i są źli.
Zaufaj komuś.

monia01

Nie raz i nie dwa próbowałam, ale to nie jest łatwe...

Akink

Trudna sprawa.
Pamiętaj i tak ważne jest to, że w ogóle uświadomiłaś sobie ten problem.
Ja bym próbowała małymi kroczkami – postaraj się najbliższej z koleżanek wyjawić jakąś małą tajemnicę, czy też po prostu coś co nawet tajemnicą nie jest, ale mało osób o tym wie. Jeśli nie rozgada, może przekonasz się, że nie zawsze wszyscy wszystko wygadują i dalej pójdzie łatwiej.
Aczkolwiek możliwe również, że po prostu od czasu tamtej dziewczyny nie znalazłaś nikogo, kto odpowiadałby Ci jako przyjaciel. To niezbyt przyjemne, ale w końcu możliwe, więc nie ma po co wdawać się w ,,przyjaźń" na siłę.

A może szkolny psycholog? Tak, wiem, że wielu jest po prostu od czapy, ale może Twój/Twoja jest inna?

monia01

Moja pedagog jest hm... bez komentarza, juz ja jestem od niej madrzejsza Tongue out (1)